فلسفه مرگ از منظر قرآن و نهج البلاغه

پدیده مرگ در عالم از سنت‌های حتمی الهی است که در این خصوص آیات و روایات بسیاری از وقوع آن یاد می‌کنند. یکی از جنبه‌های امکانی بررسی این پدیده در کنار جنبه های وجود‌شناسی و ماهیت‌شناسی آن، بررسی فلسفه و علت وجود آن است؟ اصولا چرا باید مرگ را پذیرفت؟ آیا می‌توان در وقوع آن خیریتی فرض نمود؟ روشن شدن این مسئله برای آدمی که شکست‌ها و رنجوری‌های زندگی، وی را بر ژرفای اندوه و حسرت می‌کشاند و در تعیین سیر زندگی او، نقش چشمگیری دارد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ چراکه علی الظاهر آن را پدیده‌ای باز‌دارنده در زندگی می‌شمارد. در مقاله حاضر با تمسک به دو منبع موثق قرآن و نهج البلاغه امیرالمؤمنین این مسئله تحلیل خواهد شد. آنچه به طور کلی روشن می‌گردد ضرورت و حتی خیریتی است که در وقوع پدیده مرگ نهفته است که آن در چارچوب (سایه) پیوندی که با مسائلی چون سیر استکمالی انسان، حکمت و عدالت الهی و تحقق خلقت نهایی و در نهایت حشر و معاد انسان می‌یابد، معنا پیدا می‌کند.