Prakse skladištenja useva u naselju iz ranog bronzanog doba na nalazištu Arslantepe u Turskoj

Život u naselju iz ranog bronzanog doba (2800–3100 p.n.e.) na nalazištu Arslantepe je okončan požarom koji je za sobom ostavio ogroman broj ugljenisanih botaničkih ostataka in situ. Кako je materijal pohranjen usled jednog, iznenadnog događaja koji je pogodio celo selo, omogućeno je podrobno razumevanje konteksta i interpretacija različitih praksi, naročito poljoprivrednih. Otkriveno je nekoliko prostorija u kojima su skladišteni usevi i namirnice, za šta su upotrebljavani silosi, velike keramičke posude poput pitosa, a najverovatnije i korpe ili kese od organskog materijala, koji se nije očuvao. Takođe, veliki broj karpoloških ostataka potiče sa spratova kuća, koji su ovde mogli dospeti usled upotrebe spratnog prostora za skladištenje ili pak za sušenje useva nakon žetve. Među karpološkim ostacima usevnih biljaka dominiraju ugljenisana zrna žitarica, pre svega ječma (Hordeum vulgare), jednozrne (Triticum monococcum) i dvozrne pšenice (T. dicoccon), a u manjoj količini prisutna je i obična/tvrda pšenica (T. aestivum/durum). U velikoj meri zastupljene su i mahunarke, najviše grašak (Pisum sativum) i leblebija (Cicer arietinum), ali su dokumentovane i manje ukusne semenke iz rodova grahorica (Vicia/Lathyrus). Ječam je skladišten zasebno, za razliku od ostalih žitarica, što znači da je tako i uzgajan i obrađivan. Mahunarke su u većini uzoraka nalažene izmešane. Svi usevi su veoma dobro očišćeni pre skladištenja što se može zaključiti na osnovu potpunog odsustva korovskih biljaka i pleve. Podaci o praksama skladištenja značajni su i za sagledavanje društveno-ekonomskih odnosa. U saglasnosti sa prethodnim zaključcima baziranim na arheološkim dokazima, uočljivo je da stanovnici ovog ratarskog naselja privredu sprovode na nivou domaćinstva, što je u suprotnosti sa centralističkim sistemom i pojavom vladajućih elita u prethodnom, kasno-halkolitskom, periodu.