Cahit Sıtkı Tarancı'nın Sanat, Estetik ve Şiir Anlayışı Işığında Ölüm İzlekli Şiirleri

Cumhuriyet dönemi Türk edebiyatının önemli şairleri arasında yer alan Cahit Sıtkı Tarancı, şiirin yanında mektup, eleştiri ve deneme gibi türlerde yazılar kaleme alır. Cahit Sıtkı, yaşadığı ve yazdığı dönem içerisinde herhangi bir edebî topluluk ya da akıma dâhil olmadan kendine has bir üslup geliştirir. Özgünlüğünü şiirden yana kazanan Cahit Sıtkı, sadece şiir yazmakla kalmaz, ayrıca şiir üzerine düşünerek şiir sanatının nasıl olması gerektiği üzerine fikirler beyan eder. Cahit Sıtkı, şair kimliğini, şiir bilgisini, sanat ve estetik anlayışıyla birleştirerek şiir sanatını ortaya koyar. Şair, şiirlerini kendi yaşamından hareketle şekillendirir, ancak dış dünyaya da duyarsız kalmaz. Ayrıca şiirle yaşam arasındaki kopmaz ilişkiyi duru bir Türkçeyle anlatır. Şiirlerinin izleği yaşama sevgisi, insan sevgisi, aşk, kadın, tabiat, yalnızlık, geçmişe özlem, kaçış, bohem, sıkıntı, bunalım ve ölüm üzerine kuruludur. Bu çalışmada Tarancı’nın sanat, estetik ve şiir anlayışı hem kendi hem de araştırmacıların düşüncelerinden hareketle açıklanarak şiirini nasıl ortaya çıkardığı ifade edilmiştir. Çalışmada Tarancı’nın sanata ve sanatçıya yüklediği görevler kendi şiirleri üzerinden de yorumlanarak açığa çıkarılmıştır. Şiiri hayatının tek değeri, umudu ve kurtuluşu olarak gören Tarancı’nın, şiirlerinde ölüm izleği üzerinde yoğunlaştığı tespit edilmiş ve şiirleri bu çerçevede çözümlenmiştir. Tarancı ile bütünleşmiş bir yapıda işlenen ölüm izleğinin doğrudan ve dolaylı olarak şiirlerine yansıdığı belirtilerek şairin ölüme yüklediği anlamlar şiirlerinden örneklerle açıklanmıştır.