Życie śmiercią przemienione - transhumanistyczne podejście do idei omegalnego Nowego Adama

ABSTRAKT: 

W życiu człowieka przychodzi moment, który kończy jego biologiczną egzystencję. Śmierć w antropologii chrześcijańskiej nie jest kresem ani celem ludzkiej egzystencji, ale etapem mającym doprowadzić indywidualnego człowieka do jego ostatecznego celu jakim jest życie z Nowym Adamem (zob. 1 Kor 15,45; Rz 5,14). Relacja przyjaźni i pojednania z Chrystusem doprowadza do zjednoczenia z Nim, jako pełnią przebóstwionego człowieczeństwa.

Na tym eschatologicznym gruncie spotykają się nauki biblijne, teologiczne i filozoficzne. Biblijne wskazują na Chrystusa jako doskonałego człowieka – nowego, ostatecznego Adama – w odróżnieniu od ludzkości niedoskonałej i ograniczonej. Idee teologiczne dotyczące eschatonu poruszają wątki celowościowe otaczającego nas świata, sposobu funkcjonowania ludzkiej świadomości, także po śmierci oraz konsekwencji podejmowanych decyzji. Współczesne idee filozoficzne w rozważaniach o śmierci, jej oddalaniu lub nieuchronności, akcentują rolę pokonywania biologicznych, psychologicznych i społecznych ograniczeń człowieczeństwa, łącząc je z transhumanizmem. Ten ruch intelektualny i kulturowy kojarzony jest często wyłącznie, a przez to błędnie, z procesem technologicznego udoskonalania ludzkich niedomagań poprzez aplikację biomedycznych rozwiązań, mających przedłużyć ludzkie życie.

W podjętych rozważaniach zostały wskazane płaszczyzny do dyskusji na styku nauk filozoficznych, biblijnych i teologicznych w kontekście transhumanistycznego podejścia do fenomenu śmierci.