Een anarchistische benadering van de kunstgeschiedenis. Casus: Albert Daenens (1883-1952)

Dit op zich staand werk past desalniettemin in mijn lopend doctoraatsonderzoek dat de mogelijkheid moet bieden bepaalde stromingen en kunstenaars in de Belgische kunst van uit een minder evident perspectief te bestuderen, namelijk de eventuele band die er zou kunnen zijn met de anarchistische beweging en ideeën.
In het eerste hoofdstuk bespreek ik verschillende aanleidingen die mij op de idee hebben gebracht om dit soort onderzoek te voeren. Om een bredere context te schetsen behandel ik dan kort enkele kunstenaars uit het begin van de 16de eeuw die deelnamen aan libertijnse en revolutionaire bewegingen. Dit dient als aanzet om een Antwerpse “ketter” te schetsen die in contact stond met de gebroeders Massys, en die ook een inspiratiebron was voor latere, anarchistisch gezinde, schrijvers.
De bedoeling is om via enkele paradoxen van het anarchisme op een duidelijker wijze de band te kunnen aantonen tussen bepaalde Belgische kunstenaars en het anarchisme. Tegelijkertijd worden de ideeën die bepaalde anarchistische denkers hebben neergeschreven over kunst en esthetica in het kort vermeld.
Daarna wordt in het derde hoofdstuk, en gebruikmakend van enkele van voormelde paradoxen, de wat vergeten kunstenaar Albert Daenens (1883-1952) belicht, die gedurende enkele jaren het anarchistisch-pacifistische tijdschrift Haro! heeft uitgegeven waarin werk van volgende Belgische kunstenaars verscheen: Jozef Cantré, Charles Counhaye, Paul Joostens, Frans Masereel, Clément Pansaers, Ferdinand Schirren, Léon Spilliaert, Frits Van den Berghe en Rik Wouters.