Gra o sumie zerowej. Ekonomia wstydu w filmie "Pora na czarownice"

W artykule autor analizuje sposób reprezentacji grup społecznie wykluczonych w filmie Piotra Łazarkiewicza Pora na czarownice (1993). Tworząc pierwszą polską pełnometrażową produkcję dotykającą rodzimego kontekstu problemu AIDS, reżyser deklarował chęć stworzenia dzieła zaangażowanego społecznie. Z jednej strony chodziło o pokazanie surowej rzeczywistości okresu transformacji ustrojowej wbrew eskapistycznym tendencjom ówczesnego polskiego kina. Z drugiej zaś strony celem filmu było zabranie głosu w obronie zakażonych HIV i potępienie nietolerancji. Symbolicznie dowartościowując jedną grupę, twórca zdaje się jednak prześlepiać kompensacyjne stygmatyzowanie klasy ludowej. Zjawisko opisane jest w tekście za pomocą analizy sposobu konstruowania inności w filmie oraz poprzez odwołanie do kontekstu jego recepcji w polskiej prasie pierwszej połowy lat 90. XX wieku.