Skeptik Teizm ve Kötülük: Peter van Inwagen'ın "Minimum-Yok İddiası"

Skeptik teistler, delilci kötülük problemine bazı makul çözümler ararlar. Skeptik  teizmin en temel çözümlerinden biri, Tanrı'nın yokluğunun bir kanıtı olamayacak olan “nedensiz kötülük” kavramıdır. Bu yüzden, skeptik teizmin şüphelendiği Tanrı'nın varlığı değildir. Bunun yerine, skeptik teizm, dünyadaki kötülüğün gerçekten “nedensiz” bir temeli olup olmadığını düşünür. Bu makale Peter van Inwagen'in “minimum-yok iddiası” üzerine odaklanmaktadır. Minimum-yok iddiası” (“No-minimum claim”) Tanrı’nın, adaleti sağlamak için dünyada mevcut olan kötülükleri en asgari düzeye indirdiğini varsayan görüşlere karşıt bir şekilde konumlanır. “Minimum-yok iddiası”, bu kötülüklerin insanlar nezdinde hala son derece büyük miktarlara sahip olduğunu kabul eder. Bu yüzden, “minimum-yok iddiası", dünyada deneyimlenen kötülüklerin, “mümkün dünyaların en iyisi” görüşleri veya diğer klasik teodise açıklamaları ile uyumsuz olduğunu öne sürmektedir. “Minimum-yok iddiası”na göre, dünyadaki kötülük miktarının halen son derece yüksek gözükmesinin sebebi, Tanrı’nın bu kötülüklerin dağılımını gerçekleştirirken yaptığı kasıtlı hesaplar olabilir. Bu hesaplara ulaşmak  için de Tanrı’nın dünyaya yansımasına izin verdiği kötülük miktarının mükemmel olarak en asgari düzeyde tezahür etmesi zorunlu değildir. Bu makalenin amacı, skeptik teizm yaklaşımını Peter van Inwagen’ın “minimum-yok iddiası” çerçevesinde ele almak ve onun argümanlarını skeptik teizme alternatif bir yaklaşımla sınırlandırmaktır. Bu çalışmada temel iddiamız, bu görüşün skeptik teizmin temel argümanları ile örtüştüğü, fakat kötülüğün nihai sınırı noktasında hala bazı muğlaklıklara sahip olduğudur. Buradan da “minimum-yok iddiasının” skeptik teizm literatüründe birçok itiraza uğradığı ve bu itirazların belli noktalarda haklı olduğu sonucunu çıkarabiliriz.