فارسی یا دری و تبعات تبدیل‏ شدنِ عنوان فارسی به دری در افغانستان ارتباط هویت و زنان

به قولِ ویتگنشتاین: زبان محصول زنده‏گی اجتماعی است؛ در زنده‏گی اجتماعی ساخته می‏شود و ما در حیات اجتماعی، زبان را می‏سازیم؛ او معتقد است که انسان‏ها در دلِ بازی‏های زبانی زنده‏گی می‏کنند. هایدگر زبان را خانۀ بودن می‏نامد؛ به این معنا که اساساً ما فرزند زبان استیم و در دل زبان است که متولد می‏شویم و رشد می‏کنیم. زبان است که برای ما معنا تولید می‏کند، تا زمانی که چیزی به زبان ما در نیامده، توانایی فهم آن را نداریم.

زبان پارسی دری، یکی از زبان‏های مهم جهان است که از چندین نگاه دارای اهمیت است: زبان پارسی دری، زبان کتابت است، زبان رسمی دولت‏ها بوده است و یکی از زبان‏های زندۀ دنیا محسوب می‏شود. ناشادبختانه پارسی‏ستیزی به شیوه‏های متفاوت و از آدرس‏های متفاوت در افغانستان جریان دارد. واژه‏های دانش‏گاه، دانشکده و دانش‏جو بیگانه خوانده می‏شوند و به همین دلیل، واژۀ «دانش‏گاه» را از تابلوی‏ دروازۀ دانش‏گاه‏های افغانستان حذف کرده‏اند؛ نامه‏های اداری بیش‏تر به یک زبان نوشته می‏شود در حالی‏که اکثریت شهروندان به زبان پارسی دری تکلم می‏کنند و این زبان حیثیت زبان میان‏اقوامی را دارد. با آن‏که هیچ‏خطری زبان پارسی دری را تهدید نمی‏کند با آن‏هم این برخوردهای غیر کارشناسانه، سبب تضعیف روحیۀ پارسی‏زبانان می‏گردد و ناراحتی‏هایی را به میان می‏آورد.