Echinocoryne subulata (Baker) H. Rob., Proc. Biol. Soc. Wash. 100(3): 588. 1987.

Vernonia subulata Baker, Fl. Bras. 6(2): 108. 1873.

Cacalia subulata (Baker) Kuntze, Revis. Gen. Pl. 2: 971. 1891.

(Figs. 6 A-K)

Erva 0,2-0,8 m alt. Caule cilíndrico ou achatado, ereto, simples ou ramificado, seríceo. Folha membranácea, linear-lanceolada ou lanceolada, 23-100 x 6,8-28 mm, ápice agudo, margem inteira ou esparsamente aculeada, plana ou levemente revoluta, base atenuada, face abaxial verde pálido ou verde-acinzentado, esparso ou moderadamente griseo-serícea, face adaxial verde-amarelado ou verde escura, glabrescente ou esparsamente griseo-serícea, camptódroma. Capitulescência laxa; brácteas foliáceas lineares, linear-lanceoladas ou lanceoladas, 6-60 x 0,7-8,8 mm. Capítulos 3-80, 12,4-19,4 x 9-25,3 mm; pedúnculo 16- 146 mm compr., moderadamente griseo-seríceo; invólucro com 80-394 brácteas involucrais, em 4-7-séries, subuladas, internas 8-13,5 x 1-1,5 mm, externas 2-3,5 x 0,2-0,6 mm, ápice longamente acuminado, vináceo, margem laciniada, base verde clara, dorsalmente glabrescente. Flores 40-213 por capítulo; corola 7,5-14 mm compr., lacínios 1,5-2,5 mm compr.; anteras 1,8-2,2 mm compr.; ramos do estilete 0,8-1,5 mm compr. Cipsela 1,2-3,2 mm compr., densamente serícea. Papus com série externa 0,8-1,2 mm compr., série interna 5-7 mm compr.

Distribuição geográfica: Goiás, Minas Gerais e Tocantins (Rivera 2006, Soares & Dematteis 2012). E. subulata ocorre no domínio do Cerrado, nas seguintes fitofisionomias: campo rupestre, campo sujo e floresta de galeria. Coletada com flores e frutos entre março a junho.

Comentários: Echinocoryne subulata é a única espécie do gênero que apresenta hábito tipicamente herbáceo, com folhas membranáceas, planas ou levemente revolutas, glabrescentes e brácteas involucrais subuladas. Este conjunto de características distingue E. subulata das demais espécies do gênero. Baker (1873) e Hind (2003) mencionaram cerca de 40 flores por capítulo para esta espécie. Neste estudo o número de flores observado variou de 40 a 213. Dentre as espécies do gênero, E. subulata e E. echinocephala apresentam as maiores dimensões de capítulos e os maiores números de brácteas involucrais. A pilosidade dos lacínios da corola, embora tenha sido mencionado como ausente por Baker (1873) e corroborado por Robinson (1987), neste estudo, foi observado pilosidade esparsa e setosa, característica esta observada também por Hind (2003).

Material examinado: BRASIL, GOIÁS, ca. 27 km sulde Paraíso, 23-III-1968, Irwin, H.S. et al. s/ no (UB-39998); córrego Itaquera, 30 km norte de Formosa, 02-V-1966, Irwin, H.S. et al. s/ no (SP-103129, UB-400000); near Porto Imperial, Burchell, W.J. 8751 (holótipo K; isótipos NY, P); Serra do Morcego, Córrego Estrema, 35 km NW Formosa, Irwin, H.S. et al. s/ no (UB-39999); Formosa, Rio Tiquiri, 25-V-1967, Heringer, E.P. 11450 (UB); MINAS GERAIS, Diamantina, Serra do Espinhaço, 18 Km leste de Diamantina, 20-III-1970, Irwin, H.S. et al. s/ no (SP-121735, UB- 39997, RB- 154832); TOCANTINS, estrada Mateiros/Ponte Alta, à 45 km do Rio Novo, 07-V-2001, Milhomens, L.C. & Farias, R. 187 (UB); Almas, RPPN Fazenda Minehaha, na direção do córrego Baixa Grande, 21-IV-2004, Felfiti, J.M. et al. 571 (RB); Goiatins, estrada Graçolândia/Itacajá, Km 10, 04-V-2009, Pereira-Silva, G. et al. 14410 (CEN, VIC); Mateiros, 10-V-2001, Soares e Silva, L.H. et al. 2534 (UB); estrada de Mateiros em direção à Ponte Alta, 08-V-2001, Simon, M.F. et al. 402 (UB); região do Jalapão, 04-V-2001, Sampaio, A.B. et al. 426 (UB); 06-V-2001, Simpson, P.L. & Sampaio, A.B. 49 (UB); Ponte Alta do Tocantins, Porcos, Jalapão, 27-V-2008, Cordeiro, J. et al. 2744 (MBM).