بررسی لوث و ماهیت آن در قانون و محاکم ایران

لوث در لغت به معنای قوت است و در اصطلاح فقهی، همراه بودن ادعای مدعی با قرینه های است که ادعای وی را تقویت می کند. فقه های شیعه وسنی لوث در قتل را معتبر می دانند اما در مورد لوث در جراحت اعضاء اختلاف نظر وجود دارد لوث به معنای اماره ی ظن آور است یعنی اماره ی که موجب ظن قاضی به صدق گفتار مدعی می شود که طبق ماده ی 311 قانونگذار ایران 1392 آن را چنین تعریف کرده است. لوث عبارت است از وجود قراین واماراتی که موجب ظن قاضی به ارتکاب جنایات یا نحوه ی ارتکاب از جانب متهم می شود. مصادیق لوث جنبه ی حصری ندارد بلکه تمثیلی است مانند دعوای که یه شاهد دارد.